Gedwongen dit eten in een 10 u durende busrit

Alle eendjes zwemmen in het water falderalderaa

Granada Plaza Major & Mombacho achtergrond

Zoals dat gaat in Latijns Amerika

Door: Jenneke

Blijf op de hoogte en volg Je

02 Maart 2010 | Nicaragua, Granada

Hola todos!

Eindelijk weer bericht :) Er is weer een hele hoop gebeurd sinds ik jullie ergens halverwege mijn reis van Bocas naar Panama City heb achter gelaten. Ik heb de prachtige Caribische eilanden ingeruild voor het hectische Panama City. Samen met Merijn, een nieuwe tijdelijke travelmate, ben ik op zoek gegaan naar het bekendste hostal in Panama City genaamd Luna's Castle. Hier konden wij terecht op een dorm waar 12 man (en vrouw dus) per kamer boven onder en op elkaar gestacked werden. Ondanks dit en het feit dat onze kamer dus naast de receptie gesitueerd was, heb ik alle nachten perfect geslapen. Was het niet van pure uitputting, dan hielpen 'Flor de Caña' of 'Panama' wel :) Toch was het een perfecte plaats om te verblijven. Elke ochtend pancakes met bananen en maple siroop te midden van 20 andere backpackers eten was een prachtig moment om andere mensen te ontmoeten en dus nieuwe travelmates te vinden. Het duurde dan ook niet lang of we hadden twee jonge heren aan de haak geslagen om mee een wandeling door het oude centrum te maken. Over de boulevard, tussen alle kerkjes en pleintjes door uitkijkend over de Pacific Ocean. Hier zag je dan ook het gigantische verschil tussen de oude en de nieuwe stad. Ik kan hier een vergelijking geven die ik zelf niet kan bevestigen, maar velen zeiden dat het aan 'onze kant' precies leek alsof je in Cuba liep, en aan de 'overkant' was het precies alsof je tegen de skyline van Miami keek. Vervolgens zijn we met nog een extra (hollandse) toevoeging naar het Panamakanaal gegaan. Goed... wat kan ik hier over zeggen. Het is gewoon een wonderbaarlijke creatie. We hadden bovendien het geluk dat er net een monsterlijk groot cruise schip (waar ik nog niet mee op vakantie zou gaan al betaalde ze me er voor) en vrachtschip passeerden. Ja de foto's spreken voor zich, al is het natuurlijk een feit dat je het Panama kanaal (en dus de Miraflores Locks) zelf moet zien. Later die avond zijn we met onze 'grootvader' (;)) op stap gegaan naar een lokale discotheek waar we de lokale 'Putas Colombianas' cultuur eerste hand hebben kunnen zien. De bar was gevuld met zo'n 30 jonge grieten, afkomsting van Cartagena, allen met extreem dunne buikjes, extreem grote voorgevels en vreemd gevormde billen en stuk voor stuk de zelfde gezichtsuitdrukkingen. Laat ik het even uitleggen; in Colombia heerst tegenwoordig de cultuur dat vrouwen zich voor (en betaald door) mannen laten plastificeren. Vervolgens komen ze bijvoorbeeld naar Panama City om, natuurlijk tegen een vergoeding, plezier te hebben met touristen of locals. Het zijn 'geen echte prostituees' menen ze, maar ze doen het wel voor geld. Ons plattegrondje van het hostal zei het volgende over uitgaan: Guys, wear long jeans and closed shoes, and if she's to beautiful to be talking to you she's probably from Colombia and on the clock. Dusss... Na een kort nachtje zijn we met het zelfde groepje naar Panama Viejo afgereisd om de ruines van de oude stad te zien. Piraat Henry Morgan heeft geruime tijd geleden de hele stad aan gort gebombardeerd waarna de stad opnieuw opgebouwd moest worden. Ons zegt die naam niets, maar hier is deze man beroemd (of beter gezegd berucht). De terugweg was een typisch Zuid Amerikaanse Taxirit. Na 10 minuten moest de man even midden op de weg stoppen om zijn motorkap omhoog te zetten en eventjes wat moertjes en schroefjes vast te draaien. 5 minuten later meldde hij dat we even bij zijn thuis langs moesten gezien hij wat geld af moest geven (ja de vrouw beheerd het geld hier). Vervolgens moesten we wat voorschieten omdat hij benzine nodig had en hij zojuist al zijn geld had afgegeven. Tot slot nam deze gast zo'n vreemde route dat we midden in de stad vast kwamen te zitten en uiteindelijk 1 uur over een rit van 20 minuten deden. Thuis gekomen had ik afgesproken met Ben, een Duitste med student (ontmoet in Bocas) die stage ging lopen in Panama City en met zijn 'zus' (gastgezin) eventjes gedag kwam zeggen. De volgende dag ben ik met een andere 'nieuwe vriendin' naar een natuurpark aan de rand van Panama City gegaan. Hier hebben we een hike van 2, 5 uur gedaan waarbij we vooral in lianen hebben geklommen. Het middelste punt bevond zich op een berg waar een uitkijkpost was. Stel je voor dat je op een berg staat, voor je een kilometertje dicht begroeide bush ligt en aan het eind de skyscrapers van Panama City zijn die de grens met de oceaan markeren. Prachtig dus. Na wat lokaals te hebben gegeten heb ik nog een souveniertje op de boulevard gekocht waarna we een 2 jarige koter in een miniferari rond zagen crossen. Na een prachtige zonsondergang te hebben gezien waarbij je over een oceaan kijkt waar alle gigantische schepen zich klaar maken om het panama kanaal te passeren hebben we het feestje verder gezet in het hostal. Omdat het zo leuk was en ik de meeste mensen niet meer zou zien heb ik het nachtje doorgetrokken en ben in de vroege ochtend mijn spulletjes gaan pakken.

Mijn busreis zou van Panama City naar San Jose en van daar na een overstap naar Managua gaan. Na een mini dutje tijdens 10 uur bussen kwamen we bij de grensovergang van Panama naar Costa Rica. Hier hebben we 1 uur gewacht op de personen die onze koffers zouden moeten doorzoeken, enkel om te zien dat ze de rits open doen, gemiddeld 2.3 seconden neuzen en alles weer dicht stoppen. Vervolgens kwam ik om 01.00 's nachts in San Jose aan (wat dus 00.00 lokale tijd is) waarna verteld werd dat de bus toch echt pas om 06.00 zou vertrekken. Moe als ik was heb ik me in het kantoor op een bankje geparkeerd (hihi die zin heb ik al vaker gebruikt!), mijn tassen aan me vast geketend en heb als een roos geslapen tot mijn wekker ringelde. De rit van San Jose naar Managua ging stukken vlotter, de grens overgang niet. 3 uur in de brandende zon wachtend op mijn exit stempel van Costa Rica zorgden er echter wel voor dat ik mijn toekomstige reisgenoten tegen kwam (postitief blijven he). Liz, een Chileense en Dane, een Amerikaan hebben mijn reis een stuk dragelijker gemaakt. Zeker gezien het feit dat Dane de afgelopen jaren verschillende maanden in Granada heeft gewoond. Het bleek dan ook dat de bus nog voor Managua in Granada zou stoppen. Met mijn nieuwe vrienden ben ik dan ook wat gaan eten en stelde Dane ons voor om morgen met zn drieën de stad te bekijken. We zouden onze personal guide hebben. Na een korte maar leuke avond en 1 Nicalibre (haha jaaah zo heet dat hier) ging bij Liz en mij dan ook het licht uit.

De volgende dag heeft Dane ons op een ongelofelijke maar geweldige tour door de stad genomen. Na een ontbijt in een hemelse jungle achtertuin van de Garden Cafe zijn we naar een sportschool gegaan (waar ze misschien een kamer voor me hebben om de komende tijd te wonen). Stel je nu geen nederlandse sportschool voor, maar een Ying Yang tuin met daarom allerlei kamers waar ruimte voor yoga, kickboxen, fitness en andere wazige bezigheden is. Vervolgens zijn we met een andere lokale vriend naar een zwembad geweest waar de eendjes bij ons in het water zwommen, om vervolgens naar de lokale art gallery te gaan. En met Dane ga je niet naar de gallerij maar naar de mensen (kunstenaars) die er boven wonen, waar onze lokale vriend er een van was. Vanaf het balkon hebben we dan ook de zon onder zien gaan achter de daken van Granada, uitzicht over de Plaza Major, met de vulkaan Mombacho op de achtergrond. Later de avond hebben we wat gegeten en zijn we gaan salsa dansen in een club. Tijdens ons diner hebben we overigens nog naar een aantal prachtige schouwspelen gekeken. Nadat de lokale Hip Hop club hun extreem stoere en onmogelijke breakdance toeren hadden laten zien waren we getuigen van een straatjochies ruzie. Twee mannetjes hadden 20 colones gevonden en waren aan het ruziën wie het mocht houden, waarna zij gerechtigheid bij een stel prostituees zochten. Het leek ons logisch om het te delen, maar uiteindelijk gold het recht van de grootste en dus de sterkste. Het leven is hier hard. De volgende dag zijn we naar het kratermeer Lago Apoyo gegaan waar we een heerlijke middag chill wat hebben gegeten, aan het strand gelegen, gelezen en foto's gemaakt.

Het weer is hier fantastisch; de lucht is continu blauw al is het opletten geblazen voor de brandende zon. Het is niet te vochtig en niet te droog en bovendien koelt het 's avonds lekker af tot een graad of 25. De stad is prachtig, al heb ik hier nog niet veel foto's van gemaakt. Vandaag was mijn eerste dag in het ziekenhuis, al ging dit natuurlijk allemaal op Latino tempo. De persoon waar we bij moesten zijn was er niet, waarna we maar weer terug naar Casa Xalteva (mijn begeleidende school) zijn gegaan. Na een uurtje zijn we weer terug gegaan waarna we gesproken hebben met een aantal mensen die vonden dat ik mijn eerste week maar rustig moest beginnen (van 8 tot 4, normale diensten zijn 12 of 24 uur) en ik mocht morgen wel beginnen. Morgen zal dus mijn tweede eerste dag zijn :) Intussen geniet ik gewoon van het feit terug te zijn in Latijns Amerika. Alles is Mañana mañana. Men toetert naar alles wat beweegd, steekt de hand uit om richting aan te geven, de snelheidsmeter en de benzinepijler doen het niet en wanneer je een spookrijder tegen komt toeter je juist niet maar lach je hem uit...

Ik voel me al helemaal thuis. Adios amigos en tot het volgende bericht!

P.s. Mijn lokale nummer is (505) 875 38 98 4

02 Maart 2010 - 16:09