PADI diving and Mad Hatter Tea Parties

Mijn vorige verhaal gaf jullie al een voorproefje; inderdaad ik ben naar de Corn Islands geweest. Dit zijn twee prachtige eilanden zo’n 70 km van de kust van Nicaragua. Ons doel zou Little Corn worden, een eilandje van ongeveer 2,5 km lang waar de auto het straatbeeld nog niet heeft overgenomen. Maar beginnen doen we bij het begin. Op het vliegveld van Managua komen we tot de conclusie dat we in het prehistorische airbusje moeten dat volgens de mannen uit Rusland kwam. Je denk maar gewoon ‘ze doen dit elke dag… ze doen dit elke dag’ en inderdaad; zonder problemen zijn we de lucht in gegaan en veilig in Bluefields geland. De vlucht was overigens prachtig. Nicaragua heeft extreem goede herkenningspunten; vulkaan van Masaya, Mombacho, Granada, Las Isletas, Het meer etc etc. Deze 45 minuten waren dan ook zeer snel voorbij. In Bluefields aangekomen zijn we als eerste naar een tentje aan het water gegaan en hebben we een pintje gedronken. Na het uitzoeken van een hotel zijn we t dorp/stad ingewandeld waarbij we toch wel tot de conclusie kwamen dat het een ruige, vuile drukke gebeurtenis was. Caribisch gebied betekend wel dat iedereen Spaans en Engels spreekt (beide slecht, maar toch maakt het de communicatie makkelijk). Vrij snel raakte we aan de praat met een lokale man die ons hielp met het uitvogelen van de boot tijden om naar de Pearl Lagoon te gaan en om op de boot naar Corn Islands te geraken. Hierbij bood hij aan om voor ons Rondon te koken. Dit is een zeer bekend gerecht in de Caribbean gemaakt van vis naar keuze, Yuca (soort aardappel) en bakbananen gekookt in Kokosmelk. Het kwam er op neer dat we boodschappen deden waarbij we de lokale markt door hebben gestruind, vervolgens in zijn hut tussen de familie naar meneer hebben gekeken hoe hij het gerecht in elkaar knutselde om het tot slot op te peuzelen. Hij zorgde er natuurlijk wel voor dat hij zoveel gemaakt had dat zijn familie er nog 3 dagen van kon eten en toen we hem geld gaven voor zijn diensten begon hij wat te zeuren dat hij op meer gehoopt had. Helaas waren pap en ik hier niet gevoelig voor en moest hij tevreden zijn met het al genereuze bedrag dat wij hem hadden gegeven. Beetje jammer maar zo gaat dat nou eenmaal en we vonden dat het toch een ervaring was die we niet hadden willen missen.

De volgende ochtend om 06.30 staat deze clown in ons hostal met de melding dat de boot deze ochtend om 8 uur zal vertrekken en dat we NU naar de boot naar het eilandje Bluff moeten als we deze willen halen. In 5 minuten zijn we gepakt en rijden we naar de boot taxi. Onze vriend probeert van alles te regelen en probeert ondertussen in alle manieren geld aan ons te vragen. Dit resulteert in het feit dat ik extreem chagrijnig word. Ik vertel meneer dat hij ons vroeg in de ochtend uit bed sleurt en ons forceert op hem te vertrouwen. Bovendien probeert de boot ons ook nog extra geld af te troggelen. Wanneer we na een kort boottochtje op Bluff bij El Capitania aan komen staan ze ons verbaasd aan te kijken; hoezo boot? Vandaag komt er geen boot hoor... Onze zogenaamde vriend heeft ons gen… netjes gezegd een streek geleverd. Goed het kan zijn dat hij gewoon fout geïnformeerd was, maar persoonlijk betwijfel ik het. Toch, op het eiland verteld een lokale rastafari dat de boot morgen ochtend gewoon komt, op zondag, zoals iedere week. Hij ziet er betrouwbaarder uit en verteld ons dat het wel mogelijk is dat de boot al om 3 of 4 uur in de nacht langs kan komen. Hij wijst ons ongeveer het enige Hostal van het eiland waar we voor een klein bedrag zeer prettige kamers krijgen. Het eilandje is een feestje voor het oog (kleine wandelpaden, lokaal kerkje, speelplaatsje, kindjes die je naam vragen en vervolgens iedere keer als je langs komt in koor ‘hola Jenny’ roepen). Deze nacht worden we inderdaad om 3 uur uit ons bed gelicht en begint onze boottocht naar Corn Islands. Mijn ouders’ idee van leuk: 8 uur misselijk zijn op een werkbootje dat door slecht weer en dus megagolven non stop op en neer geschommeld wordt. Hihi… Ik kan trots zeggen dat ik niet ziek ben geweest, maar er zijn zeker momenten geweest dat ik mij alles behalve prettig voelde. Een klein half uur voor aankomst worden we nog eventjes verrast door een tropische regenbui en wanneer we op Big Corn aankomen zijn we dan ook volledig uitgeput. Na een paar uurtjes bijkomen nemen de Panga naar Little Corn. Vooraf werd er al gesproken over een ‘vlucht’ naar dit andere eiland, waarbij wij ons afvroegen waarom dit zo heet gezien het toch een boottocht is. Deze boottocht betekend dat je in een klein bootje met topspeed over de golven geketst wordt. De Splash van Duinrell is er niets vergeleken mee. Langzaam komt er een paradijs eiland in zicht en tegen de tijd dat we voet aan wal zetten zit de stemming er goed in. Een wandeling door het dorp en een kleine jungle brengt ons in 5 minuten naar de andere zijde van het eiland waar we het strand oplopen op zoek naar het vooraf uitgekozen cabaña. Bij Carlito’s place vinden wij ons eigen hutje direct op het strand met als enig uitzicht zand, zee en twee palmbomen met een hangmat er tussen. Gruwelijk hè, het leven in paradijs :) hihi. Mijn ouders mooi samen en ik mijn persoonlijke hutje wat verder op. De volgende ochtend zijn mijn ouders zich bezig gaan houden met de activiteiten die ze de daarop volgende 4 dagen hebben voortgezet; wandelen en luieren. Ik heb mij deze dagen bezig gehouden met de enige andere optie hier te doen; Duiken. Ik heb mijn PADI gehaald, wat betekend dat ik nu een Certified Open Water Diver ben :) Whiej. Ik heb dit feestje dan ook afgesloten met een ‘Fundive’ met mijn papa waarbij ik het fototoestel van de shop mee had genomen. Ik kan enkel naar de foto’s verwijzen en enkel mensen die gedoken hebben kennen het gevoel. Zeker een aanrader voor jong en oud! Deze dag met 3 scuba dives werd vervolgens afgesloten met een Monopoli Battle met een aantal duikinstructeurs. Op de terugweg werd ik vergezeld door een van mijn nieuwe duik vrienden. Ik was namelijk zo slim geweest om geen zaklamp mee te nemen (hee, dit hebben we ook al eerder gehoord) en het strand is hier vanaf zonsondergang een grote speeltuin voor krabben van iedere grootte. Halverwege komen we dan ook een mega krab van 30 cm doorsnee tegen. Met ons enige lichtje erop schijnend, om hem eens goed te bestuderen, zien we de hond die vanuit het niets dol op de krab vliegt niet aankomen. Ik schreeuw moord en brand terwijl mijn maat rustig toekijkt hoe de krab zich prima tegen de hond verdedigd en zijn best doet om me niet uit te lachen. Ik vertel hem dat ie me nu zeker wel tot aan het begin van ‘mijn strand’ moet terug brengen. Angstig loop ik het laatste stukje terug waar ik natuurlijk nog een krab in mijn wasbak vind.

Maar aan alles komt een einde, en ouders besloten nog even mee terug naar Granada te komen. Terwijl zij zich nogmaals op de Calzada lieten vermaken ben ik snel naar huis gegaan om mij om te kleden voor een feestje in de School of Mime. Dit is de school van de acrobaten die jullie misschien nog herinneren van Circus Marvillosa. Bij terugkomst vond ik mijn kamertje gevuld met ballonnen en chocolaatjes dankzij Michal en Warren. Mijn Alice costuum lag op me te wachten en bij aankomst op het feest zag ik al mijn oude vrienden weer inclusief Warren als de ‘Mad Hatter’ en we hadden er zelfs een March Hare bij. Warren bleek allerlei malproducties van artisanes verzameld te hebben en een theehoek ingericht. De rest van de avond was dan ook een grote ‘chance places’, rond vliegende stukken servies , gekke toeren en stunten van onze acrobaten, limbowedstrijden en veel gedans. De volgende dag heb ik rustig afscheid van pap en mam genomen en zijn zij in de nacht veilig naar het vliegveld gebracht (en tevens veilig tot Schiphol terug gevlogen).

Ik ben intussen alweer een paar daagjes terug en PURE voelt echt als thuis. Iedereen is blij me weer te zien en ik heb me lekker bezig gehouden met Kickboxen, Yoga, dienstjes in het ziekenhuis en gisteren een heerlijke massage. Ja het leven is hard hier in Nicaragua… hahaha. Maar niet voor lang meer. Ik heb nog precies 2 weken waarna ik in de bus naar Costa Rica zal zitten om mijn vlucht naar Seattle te nemen… Toch staat er eerst nog een tripje naar Isla Ometepe op de agenda en moet ik de Mombacho nog een keer killen met Juan Eli.

Hasta la proxima Amigos y Amiguitas