Hospital Amistad de Japon de Granada Nicaragua
Door: Jenneke
08 Maart 2010 | Nicaragua, Granada
Hier issie dan!
Eindelijk bericht over de eerste dagen in het ziekenhuis waarvoor ik deze reis maak. Dinsdag was het tijd voor mijn tweede eerste dag. Met mijn prachtige rode pyjamapak ging ik naar het ziekenhuis waar ik opgewacht werd door Jefe (chef) Alonso. Dit is de hoofdverpleegkundige die mijn mentor is, al zie ik haar niet bijzonder veel. Ze heeft me de eerste dag mee rond genomen en plukt me af en toe weg om bijvoorbeeld naar de echokamer te gaan. Het ziekenhuis is gedoneerd door Japan, waarbij ze het gebouw hebben gefinancierd en er voor gezorgd dat alle kamers gevuld zijn met de machines, meubels en herbruikbare materialen die men nodig heeft. Denk hierbij dus aan een echo apparaat, bedden, bureau's, stoelen, microscopen, röntgentoestellen etc etc. Alle materialen die men verbruikt, zijn daarna voor de staat van Nicaragua geweest en dus in zeer beperkte mate aanwezig. Er zijn honderden groene OK lappen die men als laken, deken, schort, handdoek, poetsdoek, beschermdoek en vast dus ook als OK doeken gebruikt. Verder zijn er niet veel spuiten, medicatie, infusiemateriaal, papier, echte schorten, WC papier etc etc. Hier moet men dus heel zuinig mee zijn. Dit zijn ze ook, al gaat dit af en toe te ver. Toen ik tijdens mijn eerste echte dienst een verpleegkundige meerdere infusen (van verschillende mensen dus) zag injecteren met verschillende medicamenten alles via een spuit en naald kreeg ik kriebels die tot van mijn tenen tot in mn kruin liepen. Toch... vergelijkbaar als gast in iemand anders huis zeg je ook niet de eerste minuut dat je gastvrouw haar handen moet wassen na het bezoek van het toilet. Ik denk er het mijne over en laat ze voor nu maar doen. Ze vinden het dan ook heel interessant als ik ieder infuus ontsmet alvorens (met een nieuwe spuit en naald!!!) medicatie injecteer. De medicatierondes gaan hier bovendien ook ontzettend snel, enkel niet op de juiste tijden. Ik heb het over antibiotica die toegediend moet worden om 6 - 12 - 6 12 uur. Tegen 9 uur besluit men de ronde van 6 uur te doen en tond 11 uur wordt er al gestart met de ronde van 12 uur... Verder heeft het ziekenhuis een paviljoenstructuur waarbij de kamers (waar gemiddeld 8 gevulde bedden in staan) volwaardige kamers met of zonder deuren zijn, en de gangen enkel overdekte paden zijn. Er zijn dus vele open plaatsen waar de gangen en kamers omheen gebouwd zijn, gevuld met honden en katten die het gebied binnen sneaken. Er is dan ook altijd wat te beleven in het ziekenhuis. Zijn er geen wazige patienten, dan is er wel ergens een cat - dog fight bezig (vrijwel altijd gewonnen door de katten gezien die in de ruime meerderheid zijn :D). De reden dat alles zo open is, is omdat het hier overdag zo snik heet en het niet uit te houden zou zijn was dit een volwaardig gesloten gebouw zijn, maar hygiënisch is het dus niet echt. Ik zal hier binnenkort foto's van maken zodat jullie een iets beter idee krijgen. Verder kan ik zeggen dat het volk dat we over de vloer krijgen niet veel verschilt van Delfina Torres. Veel te jonge meiden met regelmatig al meerdere kinderen, oudere vrouwen met veel te veel kinderen... Allen uit een niet al te snuggere familie allicht want de (schoon) ouders staan er met regelmaat vol trots naast. Als ze dan af en toe het goede nieuws kunnen geven dat ze niet zwanger zijn zie je een moment van opluchting, gevold door een blik van onverschilligheid waarbij je gewoon ziet dat ze zonder twijfel binnenkort weer terug op de echotafel liggen. Beetje jammer maar niets aan te doen. Tot slot heb ik nog de laatste grap; water. Granada zit gemiddeld de helft van de dag zonder water. En daar zit geen enkele regelmaat in, dus er staan altijd emmers met water om bijvoorbeeld je handen te kunnen wassen. Hierdoor leer je dat je altijd eerst kijkt of er water is, alvorens je naar de WC gaat, of zeep op je handen doet... hihi.
De nacht van donderdag op vrijdag heb ik een nachtdienst gedaan (van 17 tot 07 uur) waarin ik een paar uurtjes (4) heb mogen slapen. Bij thuiskomst ben ik met Liz en Dane naar San Juan del Sur gegaan. Een kuststad en de surf hotspot. Wachtend op vertrek van de bus besloot ik mijn (groenvoer) salade vanuit mijn nachtdienst verder op te eten. Resultaat hiervan was dat de gehele bus, inclusief alle verkopers die 5 keer door de bus leuren met al hun zooi, om mij heen stond met open ogen te kijken... vragend wat het was dat ik aan het eten was. Jong en oud vroeg of het werkelijk selder, tomaten, sla en komkommer was dat ik daar in mijn mond stopte. Liz en ik wisten (en weten nog steeds niet) wat er nou gaande was maar de bekeken me alsof ik een alien / beroemdheid was... Ik begon dan ook maar tomaatjes aan de kindjes uit te delen die dit zeker wel waardeerden, maar of de blikken positief waren weet ik niet. Volgensmij werd ik gewoon uitgelachen... hihi groenten, dat eten ze hier niet. Na een flinke reis zijn we in san Juan aangekomen waar we een leuke beachstroll hebben gemaakt, genoten van het uitzicht, wat gegeten, op stap geweest en vooral gewoon heel veel plezier gehad. De volgende dag zijn we met een soort bus truck ding naar een van de stranden gebracht waar we een kamer in een hostal direct op het strand hebben genomen. Dit was dus een van die surf hotspots en Dane heeft Liz en mij uitgebreid surfles gegeven. Na droog te hebben geoefend op het strand zijn we de golven in gegaan en heb ik de tijd van mn leven gehad, in surfterms said; I got amped or stoked :D. Na een aantal heerlijke strandwandelingen en chillen in het zand of op de rotsen hebben we een avond lang gegeten en gedronken in een hostal van een kennis van Dane (Nicaragua is een klein land en er is geen plaats waar we zijn geweest waar deze dude geen mensen kent). Het is een feit, van surfen krijg je honger! De volgende ochtend toch maar weer vroeg uit de veren en het water weer in gedoken om weer wat golven te pakken te krijgen gevolgd door een 'amerikaanse BBQ' (lees verzuip je vlees in bbq saus, niet zo geweldig) met all u can eat kip, sla en bruine bonen vulde deze dag. Tot slot heb ik chillend op het strand en rondom het hostal aangepapt met een Kiwi (dude uit Nieuw Zeeland) die met zijn truck toch toevallig Granada zou passeren. Deze jongeman was zo vriendelijk om ons drieën een lift te geven waarna we hem even uit eten hebben genomen en onze wegen even later weer uit elkaar gingen. Intussen is het alweer Liz haar laatste dag en heb ik een kamer om te huren gevonden. Het zal vanaf nu dus weer even fanatiek aan het werk gaan zijn, al heb ik daar zeker wel zin in.
Volgende keer foto's van het ziekenhuis en Granada, I promise! As you can see I'm still enjoying the good times en ik hoop dat in mijn volgende verhaal wat leuke, spannende of gewoon grappige ziekenhuisverhalen zullen komen. Supercool, de berichten van alle mensen die mij volgen. Ik hoor via via vanalles over Nederland en wie me allemaal volgen. Super! Ik zal blijven schrijven...
Eindelijk bericht over de eerste dagen in het ziekenhuis waarvoor ik deze reis maak. Dinsdag was het tijd voor mijn tweede eerste dag. Met mijn prachtige rode pyjamapak ging ik naar het ziekenhuis waar ik opgewacht werd door Jefe (chef) Alonso. Dit is de hoofdverpleegkundige die mijn mentor is, al zie ik haar niet bijzonder veel. Ze heeft me de eerste dag mee rond genomen en plukt me af en toe weg om bijvoorbeeld naar de echokamer te gaan. Het ziekenhuis is gedoneerd door Japan, waarbij ze het gebouw hebben gefinancierd en er voor gezorgd dat alle kamers gevuld zijn met de machines, meubels en herbruikbare materialen die men nodig heeft. Denk hierbij dus aan een echo apparaat, bedden, bureau's, stoelen, microscopen, röntgentoestellen etc etc. Alle materialen die men verbruikt, zijn daarna voor de staat van Nicaragua geweest en dus in zeer beperkte mate aanwezig. Er zijn honderden groene OK lappen die men als laken, deken, schort, handdoek, poetsdoek, beschermdoek en vast dus ook als OK doeken gebruikt. Verder zijn er niet veel spuiten, medicatie, infusiemateriaal, papier, echte schorten, WC papier etc etc. Hier moet men dus heel zuinig mee zijn. Dit zijn ze ook, al gaat dit af en toe te ver. Toen ik tijdens mijn eerste echte dienst een verpleegkundige meerdere infusen (van verschillende mensen dus) zag injecteren met verschillende medicamenten alles via een spuit en naald kreeg ik kriebels die tot van mijn tenen tot in mn kruin liepen. Toch... vergelijkbaar als gast in iemand anders huis zeg je ook niet de eerste minuut dat je gastvrouw haar handen moet wassen na het bezoek van het toilet. Ik denk er het mijne over en laat ze voor nu maar doen. Ze vinden het dan ook heel interessant als ik ieder infuus ontsmet alvorens (met een nieuwe spuit en naald!!!) medicatie injecteer. De medicatierondes gaan hier bovendien ook ontzettend snel, enkel niet op de juiste tijden. Ik heb het over antibiotica die toegediend moet worden om 6 - 12 - 6 12 uur. Tegen 9 uur besluit men de ronde van 6 uur te doen en tond 11 uur wordt er al gestart met de ronde van 12 uur... Verder heeft het ziekenhuis een paviljoenstructuur waarbij de kamers (waar gemiddeld 8 gevulde bedden in staan) volwaardige kamers met of zonder deuren zijn, en de gangen enkel overdekte paden zijn. Er zijn dus vele open plaatsen waar de gangen en kamers omheen gebouwd zijn, gevuld met honden en katten die het gebied binnen sneaken. Er is dan ook altijd wat te beleven in het ziekenhuis. Zijn er geen wazige patienten, dan is er wel ergens een cat - dog fight bezig (vrijwel altijd gewonnen door de katten gezien die in de ruime meerderheid zijn :D). De reden dat alles zo open is, is omdat het hier overdag zo snik heet en het niet uit te houden zou zijn was dit een volwaardig gesloten gebouw zijn, maar hygiënisch is het dus niet echt. Ik zal hier binnenkort foto's van maken zodat jullie een iets beter idee krijgen. Verder kan ik zeggen dat het volk dat we over de vloer krijgen niet veel verschilt van Delfina Torres. Veel te jonge meiden met regelmatig al meerdere kinderen, oudere vrouwen met veel te veel kinderen... Allen uit een niet al te snuggere familie allicht want de (schoon) ouders staan er met regelmaat vol trots naast. Als ze dan af en toe het goede nieuws kunnen geven dat ze niet zwanger zijn zie je een moment van opluchting, gevold door een blik van onverschilligheid waarbij je gewoon ziet dat ze zonder twijfel binnenkort weer terug op de echotafel liggen. Beetje jammer maar niets aan te doen. Tot slot heb ik nog de laatste grap; water. Granada zit gemiddeld de helft van de dag zonder water. En daar zit geen enkele regelmaat in, dus er staan altijd emmers met water om bijvoorbeeld je handen te kunnen wassen. Hierdoor leer je dat je altijd eerst kijkt of er water is, alvorens je naar de WC gaat, of zeep op je handen doet... hihi.
De nacht van donderdag op vrijdag heb ik een nachtdienst gedaan (van 17 tot 07 uur) waarin ik een paar uurtjes (4) heb mogen slapen. Bij thuiskomst ben ik met Liz en Dane naar San Juan del Sur gegaan. Een kuststad en de surf hotspot. Wachtend op vertrek van de bus besloot ik mijn (groenvoer) salade vanuit mijn nachtdienst verder op te eten. Resultaat hiervan was dat de gehele bus, inclusief alle verkopers die 5 keer door de bus leuren met al hun zooi, om mij heen stond met open ogen te kijken... vragend wat het was dat ik aan het eten was. Jong en oud vroeg of het werkelijk selder, tomaten, sla en komkommer was dat ik daar in mijn mond stopte. Liz en ik wisten (en weten nog steeds niet) wat er nou gaande was maar de bekeken me alsof ik een alien / beroemdheid was... Ik begon dan ook maar tomaatjes aan de kindjes uit te delen die dit zeker wel waardeerden, maar of de blikken positief waren weet ik niet. Volgensmij werd ik gewoon uitgelachen... hihi groenten, dat eten ze hier niet. Na een flinke reis zijn we in san Juan aangekomen waar we een leuke beachstroll hebben gemaakt, genoten van het uitzicht, wat gegeten, op stap geweest en vooral gewoon heel veel plezier gehad. De volgende dag zijn we met een soort bus truck ding naar een van de stranden gebracht waar we een kamer in een hostal direct op het strand hebben genomen. Dit was dus een van die surf hotspots en Dane heeft Liz en mij uitgebreid surfles gegeven. Na droog te hebben geoefend op het strand zijn we de golven in gegaan en heb ik de tijd van mn leven gehad, in surfterms said; I got amped or stoked :D. Na een aantal heerlijke strandwandelingen en chillen in het zand of op de rotsen hebben we een avond lang gegeten en gedronken in een hostal van een kennis van Dane (Nicaragua is een klein land en er is geen plaats waar we zijn geweest waar deze dude geen mensen kent). Het is een feit, van surfen krijg je honger! De volgende ochtend toch maar weer vroeg uit de veren en het water weer in gedoken om weer wat golven te pakken te krijgen gevolgd door een 'amerikaanse BBQ' (lees verzuip je vlees in bbq saus, niet zo geweldig) met all u can eat kip, sla en bruine bonen vulde deze dag. Tot slot heb ik chillend op het strand en rondom het hostal aangepapt met een Kiwi (dude uit Nieuw Zeeland) die met zijn truck toch toevallig Granada zou passeren. Deze jongeman was zo vriendelijk om ons drieën een lift te geven waarna we hem even uit eten hebben genomen en onze wegen even later weer uit elkaar gingen. Intussen is het alweer Liz haar laatste dag en heb ik een kamer om te huren gevonden. Het zal vanaf nu dus weer even fanatiek aan het werk gaan zijn, al heb ik daar zeker wel zin in.
Volgende keer foto's van het ziekenhuis en Granada, I promise! As you can see I'm still enjoying the good times en ik hoop dat in mijn volgende verhaal wat leuke, spannende of gewoon grappige ziekenhuisverhalen zullen komen. Supercool, de berichten van alle mensen die mij volgen. Ik hoor via via vanalles over Nederland en wie me allemaal volgen. Super! Ik zal blijven schrijven...
-
08 Maart 2010 - 22:47
Fong:
Jow
van te voren..excuses voor eventuele spelfouten. Mijn ogen vallen bijna dicht..
Maar leuk om weer is te horen :) en tja :P je hebt nog steeds naar je zin dus dat is mooi :) Geniet er van
Aju paraplu
Fong -
09 Maart 2010 - 12:56
Hester:
Wauw! Met smart wacht ik op de foto's van het ziekenhuis. Misschien kun je een asiel aan het hospital laten bouwen. Dan drinken die in ieder geval niet dat kostbare water uit die emmers op ;)
Ik blijf je volgen! -
09 Maart 2010 - 13:04
Muriel:
Gelukkig ben je al het een en ander gewend en zul je wel niet echt last hebben van een cultuur-shock ;-) Ben erg benieuwd nar je foto's maar volgens mij gaat Delfina Torres er nog een soort van chique bij afsteken! XD Anyway, hier is het allemaal niet zo spannend maar ik mocht gisteren ook een (aterme??)dame voor het eerst vertellen dat ze dus zwanger was en NU! ging bevallen dus ook hier gebeurt nog wel eens wat ;-)
Succes! Liefs -
09 Maart 2010 - 16:30
Evi:
Dat klinkt weer lekker puik jen! Dolle boel zoals we gewend zijn ;).. Ik ben nieuwschierig naar de fotos!
-
09 Maart 2010 - 18:48
Mama:
Hoi Jenneke, bij je vorige verslag schreef ik dat ik benieuwd ben naar jouw ziekenhuis. Nou
ik word steeds nieuwsgieriger, maar het lijkt me toch hartstikke leuk, roeien met de riemen die je hebt.
Veel plezier met en in je werk.En ook veel plezier in je vrije tijd.
xxxxxxxxxxxxx
mama -
11 Maart 2010 - 09:28
Ilse:
Woww je hebt gesurft!! Hoe waren de golven daar? Wij gaan dat straks ook zeker proberen, maar ben bang dat het nog niet zo vloeiend gaat ;)
zeker ook relaxt dat je een goede gids hebt!
Pff.. wat een temperaturen zie ik staan steeds! Je zal wel een negertje zijn als je terugkomt ;).
Ben benieuwd naar je volgende verhaal! -
11 Maart 2010 - 09:40
Irene:
Hoi Jenneke,
Weer een mooi verhaal meisje, maar nu is het dan toch even gedaan met de "pret" alhoewel, als ik terugdenk aan jou vorige stage vermoed ik dat het hier niet veel anders is, en zal er nog genoeg te beleven zijn tijdens en na het werk. Veel succes en de hartelijke groeten uit een (nog steeds)koud Nederland!
Irene -
14 Maart 2010 - 18:27
Cindy:
Hihi, wat klinkt dat ziekenhuis herkenbaar! Geen water en overal vieze honden en katten! Ik ben benieuwd naar de foto's -
14 Maart 2010 - 18:27
Cindy:
Hihi, wat klinkt dat ziekenhuis herkenbaar! Geen water en overal vieze honden en katten! Ik ben benieuwd naar de foto's -
17 Maart 2010 - 18:25
Junior:
Hey,
Klinkt alsof je van hel naar paradijs en back zit te pendelen. Je tact verbaast me ik weet niet of ik me zou kunnen inhouden. Toch maar cudos toegewenst.
Have a lot of fun. En ik kan niet wachten voor de volgende post.
XXX
Junior -
21 Maart 2010 - 20:30
Char:
BAM!!! EEN BERICHTJE :D -
05 April 2010 - 18:33
Rita Verstraten :
Hoi jenneke.
Ik hoorde van Francien habraken dat je weer weg bent naar het buitenland.
Ik heb je site opgezocht en alles gelezen.
Geweldig leuk om te lezen en wat zie jij veel van de wereld.
Heel veel succes maar dat krijg jij wel voor elkaar.
Succes met je stage.
Groeten uit Nijnsel
Familie Verstraten. -
05 April 2010 - 18:33
Rita Verstraten :
Hoi jenneke.
Ik hoorde van Francien habraken dat je weer weg bent naar het buitenland.
Ik heb je site opgezocht en alles gelezen.
Geweldig leuk om te lezen en wat zie jij veel van de wereld.
Heel veel succes maar dat krijg jij wel voor elkaar.
Succes met je stage.
Groeten uit Nijnsel
Familie Verstraten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
