Sandboarden in León

Sneeuw... Perfect om te boarden. Water... Perfect om te boarden. Vulkanische stenen en kiezels... Je zou gestoord moeten zijn om daar met een board vanaf te vliegen... Deze activiteit stond dan ook in mijn top 3 things to do in Nicaragua :) Met mijn huisbaas/maat Warren die dit ook nog wilde proberen ben ik naar Leon afgereisd. Ondertussen moest Warren nog wat 'boodschappen' in Managua doen waarbij we naar de grootste markt van Centraal Amerika gegaan zijn. Stel je de markt van Rooi voor, zet in alle wandelpaden een extra rij kraampjes, dit alles geheel overdekt op 2,5 meter hoogte met daarbij iedere geur varierend van zeep en bloemen tot rotte vis, of motorolie en doe dit maal 10. Nu heb je 1 blok van deze markt. Blijkbaar is het dan zo'n 15 van deze blokken groot en kun je er alles halen varierend van een illegale abortus tot alles wat je nodig hebt om een vliegtuig te bouwen. Zo kom je dus nog eens op interessante plaatsen :) Na aankomst in Leon en een goede wandeltour door de stad gingen we in de middag richting Cerro Negro. Ons busje zat naast Warren en ik tot de nok toe gevuld met Japannertjes die allen vrijwilligerswerk in Nicaragua deden en stuk voor stuk een flinke kater hadden. Voor hen was deze trip een nachtmerrie want je wordt een uur lang volledig door elkaar geschud terwijl je het ruige vulkaanlandschap in kachelt. Uiteindelijk kwamen we dan bij de Cerro Negro aan; best vergelijkbaar met een KINGSIZE molshoop zou ik zeggen. Met een board (goed gevormd stuk plank...) en een tasje met de rest van je gear is het dan een kale berg op hiken, met geen enkel boompje dat comfort of schaduw bied. Nu hadden we geluk dat het bewolkt was en er een heerlijk windje stond, want anders is dit zoals mijn Granadese vriendjes al gezegd hadden; een hel. Het ene panorama uitzicht na het andere kuierde we op ons gemak naar boven. Eenmaal boven aan lieten we onze spullen voor wat ze waren en konden we eerst een blik in de krater werpen. Prachtig (ref. foto's). Ook konden we hier zogezegd de vulkaan inspringen. Dit is een plek waar je een veilige (nou ja veilig...) landingsplaats hebt alvorens je echt de vulkaan in zou tuimelen. Dit moesten warren en ik natuurlijk wel eventjes uitproberen en wederom refereer ik naar de foto's :). Daarna was het tijd om te sand, al prefereer ik Stoneboarden. Men zegt dat het totaal geen voordeel heeft als je kunt snowboarden omdat het volledig anders is. Deels waar en deels niet waar. Het is inderdaad volledig anders, maar toch ben je wat meer comfortabel met de houding waarin je van een berg af vliegt. Klinkt allemaal heel gevaarlijk en dat is het zeker ook als je niet doet wat je instructeur zegt. Ik kan zeggen dat ik met een flinke snelheid zonder te vallen als eerste beneden aankwam en dit alles onder het twilight licht van een zakkende zon en een opkomende maan. Ik hoop dat ik nog tijd heb om het nog een keer te doen is alles wat ik verder kan zeggen. Na een tour over het dak van de grootste Kathedraal van Centraal Amerika (en een fun fotoshoot met Warrens panoramacamera) zijn we weer veilig en wel terug naar Granada terug gegaan. Ik heb zelf nog een kleine stop bij de 'Hervidores' van San Jacinto gemaakt. Dit zijn gaten in de grond waar de bodem (dankzij de vulkaan verder op) zo heet is dat de modder kookt. Daar bleven mijn 8 jarige gidsjes maar babbelen over 'die Cubaanse' die er in was gevallen en afgevoerd moest worden naar het ziekenhuis... Hmmm (toch, als je tussen kokende modderputgaten loopt wil je meestal wel kijken waar je loopt...). Ik heb lekker wat van deze modder mee naar huis mogen nemen en daar hebben Michal en ik nog reuze lol mee gehad.

Daarnaast ben ik af en toe ook nog in het ziekenhuis te vinden :) hihi. Ik houd me bezig met het werk waar de verpleegkundigen en verloskundigen en medstudents zich mee bezig houden. Verder zie ik voornamelijk met intussen minder, maar nog steeds, kromme tenen aan wat voor idiote dingen ze hier uit vreten. Ze hebben de gewoonte de BMI van alle zwangeren uit te rekenen. Nu kan iedere debiel bedenken dat een Body Mass Index nogal incorrect is voor een persoon die 12 kg extra gewicht in kind, vruchtwater en baarmoederspier mee draagd. Toch maken ze zich gruwelijk druk als een dame met rankere armpjes dan ik heb een BMI van 25 heeft... zucht... Tevens heb ik op de Emergencia een Centraal Veneuze Catheter plaatsing gezien, compleet ongeindiceerd (serieuze ketoacidose bij volledig georienteerde patient met 2 goed lopende infusen voor de medici onder ons)op een wijze die minder steriel was dan een gemiddelde bevalling (een bevalling is vrijwel onmogelijk steriel te doen voor de niet medici onder ons). Ik heb dan wel weer Lasagne voor al mijn colegaatjes gemaakt waar zij mij heel dankbaar voor waren gezien dit een fijne afwisseling was van de dagelijkse rice and beans...

De oudertjes zijn intussen ook weer aangekomen in Nicaragua. Zij hebben geluk en pech gehad met het feit dat sinds de dag dat zij het vliegtuig ingestapt zijn het regenseizoen hier vervroegd begonnen is. Regen regen en nog meer regen betekend natuurlijk dat het nat is, maar ook dat het wat koeler wordt. Het was dan ook wat draagbaarder voor hen de eerste paar dagen. Ik had een mooi hospedaje voor hen geregeld bij de ronduit gestoorde Valeria. Een vrouw wiens doel in het leven plezier maken en koppeltjes vormen is. Tijdens de activiteiten heb ik ook met grote regelmaat vriendjes en vriendinnetjes van mij mee genomen om de echte Nicacultuur bij de padres over te brengen. We zijn naast uitgebreide wandelingen door Granada sigaren gaan rollen, naar Laguna Apoyo geweest, Masaya (de markt, boulevard en vulkaan) bezocht, het ziekenhuis met rontgenafdeling (voor mama) door gesnuffeld en tot slot heb ik hen afgescheept naar Isla Ometepe (vulkanisch eiland in het midden van het meer van Nicaragua). De zon heeft daarna volop geschenen en alvorens de vulkaan Mombacho op te gaan heeft mijn mama zelfs nog een Kickbox training met mij meegedaan. Moeder wordt ook aangesproken met 'mama (de) Jenny'. Verder hebben zij heel veel uurtjes, dineetjes en pintjes of wijntjes op de Calzada genoten en zijn wij intussen alweer vertrokken naar de CORN ISLANDS. Om jullie alvast wat jaloers te maken daag ik jullie uit om dit op google in te typen. De reis heen was een uitdaging op zijn minst gezegd, maar hier ga ik meer over vertellen in het volgende verhaal wanneer ik weer terug ben. Momenteel ben ik namelijk van mijn Caribisch paradijs aan het genieten en zou niet meer tijd achter de computer moeten zitten.


Greetz and 'till the next story!