Otavalo & Laguna de San Pablo

Hoi allemaal,

het is flink druk geweest deze afgelopen dagen en ik heb nu een flinke verkoudheid te pakken. Hoe ik die gevangen heb lees je dadelijk. Eerst even kort de 'door de week'. Mijn taalcursus vorderd prima. Ik leer veel bij al is het wel moeilijk hoor. Enorm veel informatie om op te slaan. Pfff! Ik heb intussen al flink wat dinerparties gehad. Met Yanapuma (de school) hebben we empanadas Verdes gemaakt. Dit zijn bananen pasteitjes met gehakt of kaasvulling, gebakken in de olie. Heerlijk, maar klaar vet. Ook heb ik bij een meisje uit de US gegeten met een flink aantal anderen. Helaas zijn de verhalen van Amerikanen en vet voedsel ook waar, wat mij toch wel een protesterende maag heeft opgeleverd in de nacht.

Savonds zijn we op stap geweest in een lokale discotheek genaamd La Bonga. Heel leuk, maar de latino's hier hebben intussen ook kennis gemaakt met rock en 'pits' zijn hier ook genoeg te vinden... brrrr lompe mannen die als gestoorde gekken tegen elkaar aan lopen te beuken, bah. Toch is het grappig om te zien dat deze mannen ook allemaal salsa dansen (ja dat dan weer wel :) Helaas is mijn poncho die avond gejat. Alles wat los en vast zit wordt gejat, heel vervelend... Zelfs drankjes verdwijnen hier spontaan. Anyway.. Savonds een taxi terug genomen want het blijft hier gewoon ronduit een slecht idee snachts rond te zwalken. De meest enge verhalen die je over dat soort mensen hoord (gedrogeerd, beroofd of zelfs dood, sjah soms rijd er dan 'per ongelijk' een auto tegen iemand aan, terug gevonden)

Na pijnlijk laat in mijn bed te zijn gekropen met genoeg drankjes te hebben verwerkt (ofja, nog niet helemaal verwerkt) ben ik om 7 uur weer opgestaan om met een nieuwe vriendin, een Antwerpse Katrien, met de bus naar Otavalo gegaan. Busreizen gaan hier net iets anders. Wanneer je een bus hebt die vooruit komt, kun je hier volgensmij tickets verkopen en mensen vervoeren. Niet altijd de meest geweldige bussen dus en ze worden zonder problemen tot de nok toe vol gepropt. Mensen die op pad gaan met hun kip of haan (met of zonder doos) is hier ook zeer gewoon. Gedurende de hele rit komt er volk binnen springen dat voedsel van allerlei verkoopt en al deze tijd klamp je jezelf vast aan je rugzakkie omdat iedereen hier wel eens in een bus bestolen is.

Met een gebroken rug kwam ik aan in Otavalo. Al snel hadden we de markt gevonden die hier overal door de straten opgebouwd is. In alle boekjes over staat dat de marktlieden van Otavalo flinke zakenlui zijn en er misschien soms wat karig uit zien, ze hebben allemaal kasten van huizen naar het schijnt. AFDINGEN DUS. Iets waar ik intussen zeer goed in ben geworden. De mensen hier spelen vaak wat zielig, maar je moet dus gewoon je poot stijf houden. Ik heb intussen een liefde voor Alpaca ontwikkeld. Dat zijn die gekke wollige lama's die een gruwelijk zachte en vooral warme stof produceren.

Na het scoren van een poncho, een sjaal en wat andere shirtjes om al souvenir mee te nemen zijn we ergens gaan eten. Vele restaurants hier hebben enkel een menu dat bestaat uit soep, hoofdgerecht en nagerecht (99 van de 100 keer watermeloen) en een sapje. Soms kun je nog kiezen tussen kip en vis of kip en rund, maar verder heb je geen idee wat je voorgeschoteld wordt. De soep zag er gewoon ronduit ranzig uit, dus met grote angst ben ik daar heel voorzichtig aan begonnen. Tot mijn verbazig bleek deze zeer goed te eten te zijn. Katrien die voor haar stage (het opstellen van een catalogus inheemse planten) veel tijd doorbrengt in de bush hier was al wat bekender met dit soort voedsel. Ook de rest bleek prima te smaken.

Vervolgens wilden we graag de bus naar Laguna de San Pablo nemen, maar sjit allemachtig nogantoe! wat een moeite om de juiste bus te vinden. Iedereen verteld je wat je wil horen zolang je hun bus maar instapt. Je wordt dus in no time de foute bus in geluld... Opletten geblazen. Na veel moeite wisten we welke bus we moesten nemen en terwijl we stonden te wachten raakten we aan de praat met een dame uit San Pablo. Zij vertelde ons dat er enkel een hostal / hotel was dat erg duur was. Eigenwijs als we waren besloten we toch zelf te gaan kijken. In de bus die dus echt letterlijk tot de nok toe vol gepropt werd raakten we verder met de dame in gesprek. Haar man werkte in het hotel en het bleek een zakenlui hotel te zijn. Het dorp zelf was klein en karig, bestaande uit ongeveer 450 families. Nadat we vertelde wat we kwamen doen vroeg zij of we bij haar wilden overnachten. Ze vond het geweldig wat wij voor haar land deden (al had ik nog niets gedaan) en wilde graag iets terug doen.

Een half uur later zaten we in een voor Ecuadoriaanse standaard zeer luxe huiskamer waar Suzanna, zo heette ze, de planning maakte dat wij wel bij het meer konden wandelen terwijl zij het eten zou maken. Als we terug kwamen zouden we naar het hotel gaan (100 m verderop) om op een vlot met de touristen van het hotel een rondvaart over de Laguna te maken. Op het vlot werd de zaak opgevrolijkt door mexicaanse mariachi's en een heerlijk opgewarmd suiker / alcohol drankje. Eenmaal thuis gekomen kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en ontmoetten we haar man, neef en een van haar zonen. De andere twee kinderen waren bij oma dus konden wij in die bedden slapen. Alles was gewoon geweldig... Behalve de matrassen. Dit land heeft iets met crappy matrassen, niet te geloven. Maar wij waren zo moe (en blij dat we niet in een of ander vatsig hostel hoefden te slapen want god weet wat je daar tegen komt) dat we 10 minuten laten onder zijl lagen. Ondanks het extreem harde matras, was het bed heerlijk warm.

De volgende ochtend zijn we lekker vroeg opgestaan (06.15) en toen ik het bed opmaakte kwam ik tot de ontdekking dat we niet eens op matrassen hadden geslapen, maar op opgestapeld karton. Sjah... what can I say :) Na een grand desayuno met nogmaals vers fruitsap, gekookte eitjes, opgewarmde broodjes met kaas en vers gemaakte thee heeft ze ons weer terug op de bus gezet. We mochten haar absoluut niets geven, al hebben we natuurlijk wel beloofd dat wanneer zij of een van haar kinderen naar Nederland of België zou komen, zij ook een slaapplaats zouden hebben.

BIj terugkomst in Otavalo wilden we kijken of we nog naar een van de andere lagunas konden gaan maar dit zou met een camionete moeten wat toch wel erg duur was. Na nogmaals over de markt te hebben gestruind en een warme chocomelk te hebben genuttigd zijn we uit zelfbescherming maar terug naar Quito gegaan (jah je blijft geld uit geven...)

Terugblikkend op een geweldig weekend moest ik de volgende dag helaas tot de conclusie komen dat ik een geweldige verkoudheid heb opgedaan dit weekend. Beetje jammer, maargoed... het was het waard.


Ik heb de fotos intussen aagevuld, jullie kunnen ze zien via de volgende link :
http://boondock-sunny.hyves.be/album/30940393/Ecuador/kXGC/

Zoals je ziet op enkele van deze foto's ... Ik ben gewoon gigantisch vergeleken met het grootste deel van de bevolking hier... voelt heer raar....