An Ozzie Christmas

De afgelopen maand is ontzettend geweldig en zo ongelofelijk druk geweest. Bij aankomst in de wervelende stad genaamd Melbourne had ik even tijd nodig om te wennen. Maar oh wat ging dat snel. Melbourne is de boheme hoek van Australië, de kweek vijver voor succes in het artistieke leven en de plek waar iedereen anders probeert te zijn (en hier in natuurlijk dramatisch faalt, wanneer iedereen dit op de zelfde manier tracht). Vrouwen met half afgeschoren kapsels, mannen met lange Ned Kelly baarden en retro kuiven, jaren 80 schoeisel en kleding uit eender welk tijdperk. Alles kan en mag. Op straat spelen straat muzikanten, maar niet zomaar iedereen. Als je in centrum Melbourne als straatmuzikant aan de slag wil moet je auditie doen voor een commissie. Vinden ze je oké, dan mag je voor een symbolische 20 dollar een permit aanschaffen die je een jaar lang toegang verschaft tot het straat toneel. Dit heeft als resultaat dat je jezelf een volledige avond of middag goed kunt vermaken met het rondwandelen, kijken en luisteren naar de meest geniale inventieve of gewoonweg prachtige shows. Van gitaar met zang tot complete keuken gereedschap drumstel kunstwerken waarin één persoon bij wijze van spreken het werk van Safri Duo solo doet. Ik heb mini penguins aan de boulevard gezien. Te schattig voor woorden, want penguins blijven maffe muppets en hoe kleiner ze zijn, hoe schattiger. Ik heb een aantal leuke reizigers leren kennen waar ik een aantal gezellig uitstapjes mee heb gemaakt, en tot slot heb ik een Brazilian Jiu Jitsu groep gevonden. Ontzettend lieve mensen en 7 trainingen in 6 dagen later vond de trainer dat ik mijn eerste twee grades had verdiend! Helemaal uitgeput maar dol blij heb ik Melbourne na een week verlaten. De laatste dag heb ik met Nan afgesproken, de Amerikaanse meid die ik in Japan heb ontmoet. Zij zou met me mee de grote oversteek richting Perth gaan maken. Voor dat we echter samen verder zouden reizen heb ik de Great Ocean Road gereden. Nan had deze route al twee keer gedaan en moest nog wat zaken regelen, dus ben ik alleen gestart. Ik zou de Canadezen van mount Kosciuszko halverwege meeten maar ze hadden auto pech dus dat is er niet meer van gekomen. Ik heb me echter prima vermaakt. Deze wereldberoemde route is echt heel erg mooi, maar 6500 km verder moet ik bekennen dat dit niet de mooiste kust van Australië is. Het is erg mooi en vooral zeer toegankelijk, maar valt in het niets vergeleken met de Great Ocean Bight, het stukje kust onder de Nullabor Plain. Probleem is dat dat het zo’n takke eind van alles vandaan ligt, wat het een stuk minder populair maakt. We zijn een stuk richting centraal Australië gereden, naar Coober Pedy. Een mijn stad midden in the outback waar noodling naar opalen de bezigheid van de dag is. Dit is de plek waar alle Mad Max films zijn opgenomen en waar werelds langste hekwerk langs het dorre maanlandschap loopt. Het hekwerk is om de dingos (wilde honden) buiten te houden die vroeger hele kuddes schapen verslonden. De rode droge grond met daarboven de hemelsblauwe lucht en de 40 graden die er cadeau bij komt zijn onbeschrijfelijk.

Esperance, de zuidkust van West Australië volgde onze reis door de barre droge Nullabor (nul = geen, arbor = boom) op. Hier zijn de stranden witter en is de zee blauwer dan je jezelf voor kunt stellen. Het ene prachtige strand na het andere, met als hoogtepunt de Elephant rocks. Een rotsformatie in het water wat er uit ziet als een kudde olifanten. Daarna zijn we met enkele stops terecht gekomen in Denmark. Een oase van stranden gecombineerd met wijngaarden, toffee en fudge ‘fabrieken’ en prachtige natuur reservaten. Ik zou er veel over kunnen vertellen maar woorden zijn niet voldoende. Wel kan ik vertellen over de Tingels. Tingels zijn hele grote bomen, de derde grootste ter wereld is ons verteld. We hebben een tree top walk gedaan tussen deze reuzen in (natuurlijk) the valley of the giants. Hier is een 600 meter lange walk way tussen de toppen van de bomen gemaakt. Uitdagend voor mensen met hoogtevrees, maar ontzettend gaaf. Nan, mijn reisgenoot is dol op dit soort adrenaline trekkers dus zijn we ook nog in de Diamond tree geklommen. Een 45 meter hoge boom waar pinnen in gezet zijn om naar de top te klimmen. Scary as hell en niet helemaal veilig dus ik ben halverwege blijven hangen... 25 meter boom klimmen was genoeg.

Nan is intussen naar Sydney gevlogen. Ik schrijf dit vanuit het huis van mijn Ozzie vriend Glen. Ik heb Glen 3 jaar geleden ontmoet in Barcelona en we hebben allround wat contact gehouden. Toen ik vertelde dat ik naar Australië zou gaan werd ik direct uitgenodigd om kerst en oud en nieuw met zijn familie en vrienden te vieren. Ik ben dankbaar voor deze uitnodiging omdat kerst een tijd is waarin het fijn is om in een goed gezelschap te verkeren. Het geeft een uniek zicht in de Australische cultuur. Kerst avond met fish & chips en kreeft want Glen zn pa heeft een boot waarmee hij graag gaat vissen en kreeften vallen zet. Eerste kerstdag werd gevuld met een duik in de prachtige oceaan, waar we 100 meter vandaan wonen en als kersje op de slagroomtaart hebben we en pod dolfijnen voorbij zien zwemmen. Na het openen van de cadeautjes (bedankt voor het intens lieve pakketje mam pap Teun Sjoerd Selly en Ilse), ontbijt en een dutje ben ik verwend met een hemels seafood buffet door de vrienden van Glen. Nog meer cadeautjes, appel cider en monopolie hebben de dag verder perfect gemaakt. Nu rest mij een spectaculair oud en nieuw, de Perth Cup (paardenraces waar ze hier helemaal gek op zijn) en een bruiloft. Ik voel me welkom en dankbaar. Naast deze events staan er nog wat meer uitstapjes maken en leer ik intussen steeds meer over het leven in Perth en Australië. Ook wordt het langzamerhand tijd om een baantje te vinden, maar daar heb ik de komende drie weken de tijd voor.

Ik ben me erg bewust van het geluk dat ik heb om dit te kunnen doen en ik ben blij dat ik de moed heb gehad om weer de sprong in het diepe te maken. Maar ik realiseer me ook dat dingen thuis gewoon door gaan. Er zijn momenten dat ik zou willen dat ik thuis was om met familie en vrienden te zijn die grootse, mooie of verdrietige dingen door maken, maar ik weet dat zij weten dat ik aan ze denk.

Uiteindelijk is een leven een verzameling van herinneringen en wat beter te doen dat een grote berg hele mooie te maken. In doe mijn best en ik wens iedereen het zelfde voor 2016. Dat we allemaal een hele hoop mooie herinneringen voor later mogen verzamelen in dit komende prachtige jaar.

Liefs ikke.