Middle Earth.... ehhh I mean New Zealand
07 Mei 2016 | Nieuw Zeeland, Punakaiki
Na 3 dagen Nieuw Zeeland kreeg ik een paniek aanval dat de kleine 6 weken die ik had absoluut niet genoeg zou zijn. Volgens mij kun je hier gemakkelijk een jaar rond toeren. Maar ik moet bekennen dat ik als Duracell globetrotter een hele hoop heb kunnen zien. Ik zoveel lieve en leuke mensen leren kennen en ben enorm veel ervaringen rijker!
Van het topje van het Noorder eiland, genaamd Cape Reinga ben ik per bus door het midden naar Wellington gereisd. Ik ben van een 7 meter hoge waterval geraft waarbij de boot inclusief 7 passagiers gedurende 3 foto’s lang volledig onder water verdween, om vervolgens weer boven water te floepen, dit alles zonder iemand over boord te laten slaan. Ik ben uit eten geweest in een Maori dorp genaamd Whakarewarewa (ja, probeer dat voor de gein even hard op uit te spreken) waar mijn maaltijd in een geiser werd gekookt.
Ik heb Mount Doom beklommen met 3 Duitse meiden en heb daar de zon onder zien gaan, wat prachtig was en ons tevens beroemd (lees berucht) heeft gemaakt bij de Rangers. Wat hebben we gelachen. Ik vond voorheen overigens dat Frodo een beetje een jankerd was tijdens het laatste stukje van de film, waarbij ze nog 10 meter te gaan hebben. Deze mening heb ik bij moeten stellen, wat een takke berg. Kruipend en klimmend omhoog en rollend en schuivend op je gat naar beneden, wat in de map wordt beschreven als ‘a very nice side track of the trail’. We hebben 3 dagen blauwe lucht gezien wat blijkbaar erg zeldzaam is op de Tongariro Northern Circuit, zonnig maar koud. Na 3 dagen dag en nacht de zelfde 5 laagse kleding te hebben gedragen (hike douche=schone onderbroek) hebben we de overwinning gevierd met een echte douche, bier en pizza. Vervolgens ben ik gestalked door 2 van mijn Duitse hike vriendinnen. In 3 dagen tijd elkaar ‘toevallig’ 5 keer tegen komen. Over een shop sessie, wijn proeverij en fish & chips zijn we het met elkaar eens geworden dat Nieuw Zeeland gewoon een groot dorp is, enkel wat wijd verspreid.
Ik ben voor het eerst langs de weg gaan staan met mijn duim omhoog, en ik heb van 7 verschillende mensen een lift gekregen. Een stratenmaker, een Engelse hike fanaat, een Frans backpacker stel, een Engelse vakantieganger, een trucker met een laadruimte vol mosselen, een chauffeur die deze dag auto’s verplaatste en een schipper in een rolstoel, op weg naar een Iron Maiden en Black Sabbath concert. Iedere backpacker die ik in Nieuw Zeeland ben tegen gekomen is vol lof over het gemak van hitchhiking hier, dus moest ik die ervaring op mijn cv zetten. Ik heb bij elkaar opgeteld nog geen 30 minuten voor deze transfers moeten wachten. Naast de Abel Tasman Track heb ik eindelijk mijn skydive gedaan. Dit kwam goed uit want dit kon ik als soort van lift naar het begin van de track gebruiken… hihi. De mensen die het al ooit gedaan hebben weten dat er eigenlijk geen woorden voor zijn, maar ik ga voor de rest toch een beeld schetsen.
10 man en vrouw als Tetris in elkaar gevouwen in een formaat 4 zitter vliegtuigje. De piloot nog niet eens mee geteld. We zijn letterlijk ingeblikt als sardientjes. Het vliegtuig stijgt op met maar één doel en dat is zsm het hoog mogelijk komen. Het uitzicht wordt trapsgewijs steeds vetter. De trip duurt ongeveer 20 minuten waarvan we de laatste 5 zuurstof maskertjes op moeten. Dit omdat we de hoogste jump doen en dat is 16,500 ft oftewel 5 km. Het schijnt dat de lucht daar wat ijl is. En dan gaat de deur open. Dit is het moment waarop je gewoon moet stoppen met nadenken en je jezelf volledig over geeft aan je tandem buddy. Voor een skydive hoef je namelijk niet uit een vliegtuig te springen. Je zit volledig vast geplakt aan je maat en hij doet alles. Sit back, relax & enjoy the flight. Een paar salto’s en dat achtbaan gevoel, maar dat stopt na 2 seconden. Dan vlieg ik met 200 km per uur. Geniale waanzin is het. 70 seconden duurt overigens best lang, dus schreeuw je maar ‘whoohooo’ en binnen een halve tel is je hele mond gort droog. Maar dat maakt niet uit. We draaien rondjes en zien de bergen, de zee, het strand en de dorpen. En dan gaat de parachute open en met een ruk hang je verticaal. Nog 10 minuten zweven en het is gedaan. Ik wil nog een keer.
Op dit moment ban ik tijdelijke eigenaar van een Nissan Sunny genaamd ‘El Cheapo’. Het is heel fijn om weer even een auto te hebben. Dit maakt het rond reizen een stuk makkelijker. Maar Mr Cheapo is geen 4WD, en mijn rijstijl vind deze auto niet leuk. Of andersom. Ik wil niet snel, maar ik houd wel van zand en gravel paden, weilanden en modder. El Cheapo houd hier niet van. Maar geen zorgen, hij is nog heel en ik heb een goede verzekering. En over een paar dagen heb ik mijn RAV4 weer. Tot die tijd klaag ik niet. Ik ben mede bewoner geweest van een tipi, gedeeld met mijn klunzige Kiwi reis maatje. Ik heb mijn derde Great Walk ass gekicked. 67 km in 2 dagen over een berg kam heen! En nu ben ik Middle Earth verder aan het exploreren. Nieuw Zeeland is gewoon belachelijk mooi.
Ik laat het hier bij. Ik moet langzamerhand toch echt een baantje gaan regelen. Dus dat ga ik dan maar doen. Ik heb er wel zin in om eventjes op een dezelfde plek te blijven hangen, so Melbourne it is. Lieve lezertjes, laat vooral iets van je horen als je dit gelezen hebt, dat motiveert voor het blijven schrijven.
Liefs ik.
ps. Fotootjes staan al op fb, maandag zit ik in een hostel en ga ik proberen mijn polarsteps te updaten :)
Van het topje van het Noorder eiland, genaamd Cape Reinga ben ik per bus door het midden naar Wellington gereisd. Ik ben van een 7 meter hoge waterval geraft waarbij de boot inclusief 7 passagiers gedurende 3 foto’s lang volledig onder water verdween, om vervolgens weer boven water te floepen, dit alles zonder iemand over boord te laten slaan. Ik ben uit eten geweest in een Maori dorp genaamd Whakarewarewa (ja, probeer dat voor de gein even hard op uit te spreken) waar mijn maaltijd in een geiser werd gekookt.
Ik heb Mount Doom beklommen met 3 Duitse meiden en heb daar de zon onder zien gaan, wat prachtig was en ons tevens beroemd (lees berucht) heeft gemaakt bij de Rangers. Wat hebben we gelachen. Ik vond voorheen overigens dat Frodo een beetje een jankerd was tijdens het laatste stukje van de film, waarbij ze nog 10 meter te gaan hebben. Deze mening heb ik bij moeten stellen, wat een takke berg. Kruipend en klimmend omhoog en rollend en schuivend op je gat naar beneden, wat in de map wordt beschreven als ‘a very nice side track of the trail’. We hebben 3 dagen blauwe lucht gezien wat blijkbaar erg zeldzaam is op de Tongariro Northern Circuit, zonnig maar koud. Na 3 dagen dag en nacht de zelfde 5 laagse kleding te hebben gedragen (hike douche=schone onderbroek) hebben we de overwinning gevierd met een echte douche, bier en pizza. Vervolgens ben ik gestalked door 2 van mijn Duitse hike vriendinnen. In 3 dagen tijd elkaar ‘toevallig’ 5 keer tegen komen. Over een shop sessie, wijn proeverij en fish & chips zijn we het met elkaar eens geworden dat Nieuw Zeeland gewoon een groot dorp is, enkel wat wijd verspreid.
Ik ben voor het eerst langs de weg gaan staan met mijn duim omhoog, en ik heb van 7 verschillende mensen een lift gekregen. Een stratenmaker, een Engelse hike fanaat, een Frans backpacker stel, een Engelse vakantieganger, een trucker met een laadruimte vol mosselen, een chauffeur die deze dag auto’s verplaatste en een schipper in een rolstoel, op weg naar een Iron Maiden en Black Sabbath concert. Iedere backpacker die ik in Nieuw Zeeland ben tegen gekomen is vol lof over het gemak van hitchhiking hier, dus moest ik die ervaring op mijn cv zetten. Ik heb bij elkaar opgeteld nog geen 30 minuten voor deze transfers moeten wachten. Naast de Abel Tasman Track heb ik eindelijk mijn skydive gedaan. Dit kwam goed uit want dit kon ik als soort van lift naar het begin van de track gebruiken… hihi. De mensen die het al ooit gedaan hebben weten dat er eigenlijk geen woorden voor zijn, maar ik ga voor de rest toch een beeld schetsen.
10 man en vrouw als Tetris in elkaar gevouwen in een formaat 4 zitter vliegtuigje. De piloot nog niet eens mee geteld. We zijn letterlijk ingeblikt als sardientjes. Het vliegtuig stijgt op met maar één doel en dat is zsm het hoog mogelijk komen. Het uitzicht wordt trapsgewijs steeds vetter. De trip duurt ongeveer 20 minuten waarvan we de laatste 5 zuurstof maskertjes op moeten. Dit omdat we de hoogste jump doen en dat is 16,500 ft oftewel 5 km. Het schijnt dat de lucht daar wat ijl is. En dan gaat de deur open. Dit is het moment waarop je gewoon moet stoppen met nadenken en je jezelf volledig over geeft aan je tandem buddy. Voor een skydive hoef je namelijk niet uit een vliegtuig te springen. Je zit volledig vast geplakt aan je maat en hij doet alles. Sit back, relax & enjoy the flight. Een paar salto’s en dat achtbaan gevoel, maar dat stopt na 2 seconden. Dan vlieg ik met 200 km per uur. Geniale waanzin is het. 70 seconden duurt overigens best lang, dus schreeuw je maar ‘whoohooo’ en binnen een halve tel is je hele mond gort droog. Maar dat maakt niet uit. We draaien rondjes en zien de bergen, de zee, het strand en de dorpen. En dan gaat de parachute open en met een ruk hang je verticaal. Nog 10 minuten zweven en het is gedaan. Ik wil nog een keer.
Op dit moment ban ik tijdelijke eigenaar van een Nissan Sunny genaamd ‘El Cheapo’. Het is heel fijn om weer even een auto te hebben. Dit maakt het rond reizen een stuk makkelijker. Maar Mr Cheapo is geen 4WD, en mijn rijstijl vind deze auto niet leuk. Of andersom. Ik wil niet snel, maar ik houd wel van zand en gravel paden, weilanden en modder. El Cheapo houd hier niet van. Maar geen zorgen, hij is nog heel en ik heb een goede verzekering. En over een paar dagen heb ik mijn RAV4 weer. Tot die tijd klaag ik niet. Ik ben mede bewoner geweest van een tipi, gedeeld met mijn klunzige Kiwi reis maatje. Ik heb mijn derde Great Walk ass gekicked. 67 km in 2 dagen over een berg kam heen! En nu ben ik Middle Earth verder aan het exploreren. Nieuw Zeeland is gewoon belachelijk mooi.
Ik laat het hier bij. Ik moet langzamerhand toch echt een baantje gaan regelen. Dus dat ga ik dan maar doen. Ik heb er wel zin in om eventjes op een dezelfde plek te blijven hangen, so Melbourne it is. Lieve lezertjes, laat vooral iets van je horen als je dit gelezen hebt, dat motiveert voor het blijven schrijven.
Liefs ik.
ps. Fotootjes staan al op fb, maandag zit ik in een hostel en ga ik proberen mijn polarsteps te updaten :)
-
07 Mei 2016 - 09:20
Teun:
Ha Jen,
leuk om weer een update te lezen! Binnenkort maar weer eens Skypen!
groet,
Teun -
07 Mei 2016 - 12:31
Irene:
Lieve Jenneke,
Al zoveel moois gezien, beleeft en ervaren. Ik geniet van al je verhalen maar lees tussen de regels door dat Nieuw Zeeland wel jou hartje heeft gestolen. Je komt toch nog wel terug naar Nederland? ;)
Geniet er van zolang je nog daar bent en veel succes met het zoeken naar een job!
Tot het volgende verhaal!
Liefs Irene -
07 Mei 2016 - 14:09
Monique B :
Hoi Jenneke
Als ik zo jou verhalen lees heb ik bijna het gevoel dat je niet meer naar het kille koude Nederland terug komt .
Geniet maar lekker van alles wat je ziet en mee maakt.
Succes met het zoeken naar een job
Monique B -
07 Mei 2016 - 19:33
Marieke:
Ah wow, :))) Ik heb het gevoel dat ik helemaal met je mee reis als ik je verhaal lees, thanks! :)
Succes met het vinden van werk en geniet ze vooral weer! xxx -
07 Mei 2016 - 19:42
Monique:
Hey lieve Jenneke,
Hoewel we elkaar veel "gesproken "hebben , lees ik toch nog nieuwe dingen.
Het ziet er fantastisch uit.
Wat heb je toch veel beleefd, ben jaloers ;).
Geniet maar lekker verder van al dat leuks , moois, gezelligs en wat al niet meer.
Hou je goed,
veel liefs,
mama
-
12 Mei 2016 - 11:06
Nicky:
Heimwee!! Als ik jouw verhaal lees... ik stel voor dat we samen nog eens teruggaan :'D Enjoy your time babe! In de tussentijd zwoegen wij werkpaarden hier in NL verder. 't Is hier overigens wel lekker zomers geweest afgelopen week dus dat maakt veel goed. Mijn aankomende midweekje vakantie naar Napels/Pompeï overigens ook ;) Knuffels!! <3 -
18 Mei 2016 - 21:53
Linda B:
Lieve, stoere Jenneke, wat een waanzinnig avontuur!! Het lijkt alsof we meevliegen met de skydive, zo duidelijk beschrijf je het. Wat ben ik, in de goede zin van het woord, jaloers op je! Dit nemen ze je nooit meer af, geweldig!
Ik hoef niet te zeggen dat je moet genieten, want dat doe je al. Wees lief voor El Cheapo en kom maar op met het volgende verhaal!
Liefs, Linda -
20 Mei 2016 - 23:59
Sanne:
Hey Jenneke,
Wat ben jij op en top aan het genieten van het mooie nieuw zeeland!
Echt zo gaaf! En inderdaad nog genoeg te zien en te beleven daar. Ben net als de rest hier wel een beetje jaloers hoor. Nieuw zeeland is zo ontzettend gaaf.
Je kaartje is inmiddels aangekomen in t Catrien. Leuk!
Geniet nog lekker van al het moois dat nieuw zeeland te bieden heeft en succes met t zoeken naar een baantje.
Leuk om je verhalen hier te lezen, zo kunnen we mooi een beetje met je mee genieten.
Groetjes sanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
