I like to move it!

Hola todos,

ik vond dat het maar weer eens tijd was voor een nieuw verhaal vanuit het intussen bijna altijd zonnige Esmeraldas. Muriel is intussen aangekomen (ja, al anderhalve week, maar ik heb leukere bezigheden dan de hele tijd achter de computer te zitten ;P) Om de afgelopen dagen samen te vatten zal ik even een paar steekwoorden geven, namelijk zon, strand (nee niet te veel zee) pilsjes, camarones, baby's baby's en baby's, en een habitacion die er uitziet alsof er 5 mensen wonen maar nee het zijn enkel Muurtje en ik.
Ook zijn er intussen wat foto's op mijn hyves aangevuld, waar ik zo nu en dan naar zal verwijzen. Muriel kwam tegen het einde van mijn dienst vorige week aan in esmeraldas en is toen natuurlijk direct eventjes langs gekomen om die herkenbare geur van Delfina Torres op te snuiven (hmmmm). De daarop volgende dagen hebben wij voornamelijk op het strand gelegen, pintjes genuttigd, lekker uit eten geweest, gechilled in en rondom Esmeraldas en Atacames. Volop genoten van de vreugde die Esmeraldas brengt.

Intussen ben ik zelf ook al een beetje patiënt geweest. Mijn rug laat het de laatste tijd een beetje afweten, dus ik snakte naar een fysiotherapeut die mijn rug eventjes los kon kraken en masseren. Helaas was dit op een zaterdag en kon ik hier niet veel hulp voor vinden kreeg ik te horen in het ziekenhuis. Gelukkig was mijn grote vriend Dr. Lara de anesthesist in huis. Dr lara is een klein zwart doktertje die het liefst tussen alle OK's en tijdens alle OK's zijn achterwerk staat te shaken op welk deuntje dan ook. Dit met een glimlach van het ene oor naar het andere. Na wat gekraakte botten en wat massage ging dit wel wat beter, maar na de volgende dienst besloot ik toch echt naar de fysio te gaan. In het ziekenhuis moch ik op een vatsig bed gaan liggen, maar goed, niet klagen he, dat moeten al die vrouwen bij ons ook. Vervolgens kreeg ik zo'n hotpack met allerlei vieze natte doeken op mijn rug. Gevolgd door zo'n tell-sell electrode pad die je spieren masseerd. Daarna nog een hotpack, een achterlijk apparaat dat over mijn rug ging en vervolgens kreeg ik de mededeling dat het heel erg was en dat ik morgen zeker terug moest komen. Ik knik zoals iedereen hier doet braaf ja en taaide m heel snel af. Een uur weg gegooid, gelukkig koste het geen geld. Ik vraag aan collega's een adres van een goede fysio. Dit blijkt toch moeilijker te zijn dan het lijkt, maar ik krijg toch iets mee. Ik ga daar heen en leg de voorgeschiedenis kort uit. De vrouw aan de balie kijkt verbaast op en vraagt of ze niet eens een massage hebben uitgevoerd. Nou ze verzekerd me dat dat hier wel gedaan wordt. Ik lig uiteindelijk op dat bed daar. Na nog een hotpack en een of ander raar ding komt er een apparaat te voorschijn... Jongens en meisjes het spijt me, maar ik kan het niet anders beschrijven dan 4 dildo's op een plaatje. En dat IEUW uitziende ding beginnen ze over mijn rug te wrijven. Ik denk 'laat ze nou maar, laat ze nou maar... ze weten vast wel wat ze doen'... Pff wat naïef. Als de 15 minuten funtime over zijn komen de electroden padjes weer te voorschijn. Deze keer zijn het er 4 en ze staan wat harder. Dit is allemaal wel leuk, maar het helpt niet echt denk ik en als ik het na een minuut of 7 zat ben merk ik dat de vrouw even weg is. Ik krijg last van mijn rug van het op mijn buik liggen en wil op mijn zij draaien. Een pad zakt naar het midden van mijn rug (waar em dus NIET hoort te zitten) ik krijg electrische shokjes (al kan ik bijna wel schokken zeggen) over mn hele rug lopen en mijn snelle reactievermogen (ghehe) doet mij als een dolle kip naar de electrode grijpen... met mijn vingers. Zucht. Toen kwam ik er echter dat hoewel de electrode op het midden van je rug flink pijn doet, het nog 3 x zo veel pijn doet aan je vingers en je dit tot in je schouder voelt. Woest trek ik alles van mn lijf af, kleed me aan en meld me beneden aan de balie. De vrouw vraagt me verbaast of ik niet te vreden was. Ik kijk haar aan met een verwilderde blik, eis mijn factuur en vlucht weg van dit oord van verschrikking. Ik houd het wel bij spierontspanners en zo nu en dan de omhelzing van een Oss ofzo iets van Dr Lara.

Verder heb ik er een aantal zeer rustige diensten op zitten, een paar zeer drukke en de afgelope dienst was ook nog wel wat bijzonders. Van de week 5 bevallingen gedaan, 5 prachtige babytjes op aarde gezet wat iedereen toch wel blij zou maken :) De afgelopen dienst heeft Muriel deels meegedraaid al is ze rustig aan begonnen, hier en daar mee helpen etc etc. Er komt nog werk genoeg. Zo nu en dan naar de emergencia vluchten om wat te kletsen met andere doktors, interno's etc houd ons ook wel bezig. Gisteren waren Muriel en ik met Erik, de grote gespierde klein beetje enge maar vooral gewoon 'nee ik lach je niet uit ik lach je toe' grappige Erik, aan het kletsen. Ineens horen we een enorme knal vanuit de kamer er naast. Erik en ik zien daar een vrouwke naast haar bed op de grond liggen, tussen alle infuus en monitor draden en een bedpan er nog half onder. We kijken of ze 'nog leeft'. Intussen staan er al 10 mensen er bij te koekeloeren dus Erik scheeuwt ja help dan! Met z'n 3e slingeren we de vrouw serieus terug in bed en als ik om kijk is iedereen inclusief Erik al weer terug op zijn oorspronkelijke plaats en zegt hij 'waar hadden we het ook al weer over'. Met andere woorden, als ze iets gebroken heeft, horen we dr straks wel klagen... Dit is Delfina Torres Style.

Gisteren heb ik nog net de geboorte van het 2e kindje van een tweeling, in stuit(!!) kunnen zien. Zeer interessant. De ochtend begon trouwens al met 3 bevallingen tegelijkertijd (ja ja zo gaat dat hier). De kamer staat prop vol, terwijl je zou denken dat je gewoon 3 paartjes van 3 hebt (vrouw, verloskundige en verpleegkundige) maar nee. Het staat bomvol verpleegkundigen, studentverpleegkundigen etc etc, maar niemand doet iets. Je moet schreeuwen om desinfectantia, een spuit enz enz... en ze snappen er geen van allen iets van. Alà... we overleven het telkens wel, maar gezien ik gruwelijk moe was van een beetje slaap tekort worden je irritatie drempel toch wel erg getest. Een slordige 12 uur en een paar redbulltjes later is het kwart voor 8. Ik heb er 12 uur op zitten en sta te springen om naar huis te gaan (oke, ik lag half K.O. op het bankje in de kleedkamer te pitten maar goed) Er komt een emergencia binnen... Een bloedende voorliggende placenta wordt er gezegd en ze gaan toch maar wel een spoed keizersnede uitvoeren. Dr Colorado, die mij altijd probeert over te halen om mee sectio's te doen vind dat ik nu ook maar eens mee moet helpen. Ik bedank vriendelijk en zeg dat ik zowaar in slaap val en dat ik deze keer wel kijk... Redelijk vlot, maar toch op Delfina Torres tempo wordt de sectio voorbereid en als alles klaar staat bedenk ik me dat ik eens een filmpje ga maken. Ik sta te filmen terwijl de incisie gemaakt wordt. Als ze door de eerste laag heen zijn en ze de buikholte open trekken vinden ze een bloedbad... Uterusruptuur... Ik sta stomverbaasd nog met mijn camera te filmen, Colorado's hand vist in no-time ergnens tussen de overige buikinhoud een baby zo slap als een doek naar boven. De camera gaat weg, handschoenen gaan aan en ik sleep het kind als de donder naar de reanimatie kamer waar we beginnen met balloneren, hartmassage. Galita controleerd de hartactie maakt haar hand nat en strooit een kruisje over het kind. Op een verpleegkundige na stapt iedereen ook weer op en ik blijf achter met het kindje. Eerste overleden kindje dat ik zie. Het doet me zeker wel wat, maar toch voel ik een ijzige kalme afstand. Toch voel ik zeker de verplichting om het kindje op te poetsen, te wegen en vervolgens wikkel ik het meisje in een doek. Ik wil er bij zijn als het kindje aan de familie wordt meegegeven. Hier zie ik dat hoewel het personeel van Delfina Torres er zeer koel mee omgaat, het voor de familie natuurlijk wel een drama is. Ze krijgen een lege doos aageboden om het kind te transporteren, maar de familie neemt genoegen met de verpakking die ik heb verzorgd. Ik ga nog even kijken naar de moeder die het gelukkig wel overleefd heeft. Zij zijn er toch ook wel even van geschrokken, al is deze schok meer van de verassing die ze zijn tegen gekomen dan de overleden Lara Esmeraldas zoals ze haar gedoopt hebben. Toch staan de beste dokters nu wel aan de operatietafel om de zaak op te poetsen wat dan wel weer wat betekend. Niemand is hier verantwoordelijk voor wat er is gebeurd gezien een uterusruptuur vrijwel altijd dodelijk voor het kind afloopt, met regelmaat ook nog voor de moeder...Ik zeg ze alledrie gedag en ga met een vreemd gevoel naar huis. Ik denk er even over en zet dan mijn computer aan om eventjes het einde van Madagascar 2 te kijken. Ik kan wel lachen om de grapjes hoor en tegen de tijd dat ik ga slapen ben ik zo moe dat ik King Juliën nog in mijn hoofd heb in plaats van andere vervelende dingen.
Dit was weer een zeer boejende, trieste leerervaring die ik hier heb op gedaan. Maar hoe dan ook, ik ga door, net als de rest. Vanavond gaan we Lasagne voor de interno's maken bij Gladys. 10 man dus we hebben nog voldoende werk te verzetten :D

So you know it chicos & chicas...

I like to move it! Hasta pronto


Oh de link naar de foto's :

http://boondock-sunny.hyves.nl/album/33777467/Ecuador_5/9rlIdcyv/