Horror avondje
Door: Jenneke Swinkels
13 Oktober 2008 | Ecuador, Esmeraldas
Nou, hier ben ik dan weer!
ik heb er intussen al weer een aantal diensten op zitten. Allemaal tot nu toe nog redelijk rustig, en vanochtend is mijn eerste 24 uur dienst geeindigd. Met mijn begeleider kan ik het heel goed vinden. Al is ze gewoon een beetje raar, `tis een prachtig figuur om naar te kijken. No nonsense tot en met. Zoals vanochtend met de dame die een soort vorm van vaginisme vertoonde en panisch dr benen stijf op elkaar hield. Na veel moeite en met de hulp van het 17 jarige kind dr moeder (waarbij je meteen zag dat de appel niet ver van de boom was gevallen) bleek dit dus een volledige ontsluiting te zijn. Mijn gedachte hoe kan daar een hoofd uit als die 2 vingers en niet eens in mogen was ook niet geheel onterecht...
Nadat het kind weigerde nomaal op de verlostafel te gaan liggen, tientalle waarschuwingen genegeerd te hebben, constant terug omhoog klom en tot twee keer toe onze steriele handschoenen vast greep was het gedaan. Galita was woest, en besloot dat deze partus dan maar voor de volgende dienst was. Laat dat kind dus maar in haar eigen sop gaar koken en ze doet dr benen vanzelf wel open. Ze werd dan ook moederziel alleen achter gelaten op de tafel en toen ik 5 min later terug kwam zat ze braaf met haar benen waar ze behoorden. Galita met tegenzin terug steriel en na enorm veel draaien met de billen, gillen, in het rond slaan en vooral de handen van Galita weg slaan terwijl ze een knip aan het zetten was... werd er een prachtig meisje geboren. Helaas is het eerste wat je denkt 'see you in 15 years...' maar goed. Toen moest er worden gehecht. Een werkje dat mij heel lastig leek te zijn bleek vrij gemakkelijk. Na 15 cc Licocaine en 2 genegeerde waarschuwingen greep het kind weer naar beneden en kreeg vervolgens het handvat van een flinke kocher op dr vingers. Een paar tikken later lag ze braaf op de tafel. Vaginisme is een luxe die je niet kunt hebben in Delfina Torres.
Eerder die avond hebben we echter iets gezien waarvan ik niet weet hoe ik dat verhaal zou moeten starten. Bijna iedereen hier, zeker het zogenaamde 'simpele volk', heeft hier littekens. Snijwonden, brandwonden, shotwonden, vingers geamputeerd of wat dan ook. Hoe ze er allemaal aan komen... god zal het weten, al heb ik gister avond een inside look in deze geweldadige cultuur gezien. Om 8 uur werd er een 7 jarig jongetje binnen gebracht. Aangevallen door zijn stiefvader met een kapmes. Een duim er vanaf, de andere onbruikbaar nog bungelend. Twee gigantische gleuven op zijn hoofd tot aan het bod, beide oren half door, samen met de wangen als een flap naar beneden hangen (sorry als dit te visueel voor enkelen is...) Zijn schouder open en een snijwond over zijn borst. Iedereen begint de jongen die snel onder narcose is gebracht te wassen en het is stil. Heel stil. De mensen daar zien veel, maar de zinloosheid (als dat een woord is) van het toetakelen van zo'n klein jongetje kunnen ze daar zelfs niet begrijpen.
De chirurg, anesthesist en zelfs Galita halen er maar hechtdraad bij en beginnen langzaam het jongetje.. niet anders te zeggen maar terug in elkaar te puzzelen. Toch zijn ze hier dit soort dramas 'gewend' en tegen het einde zijn ze alweer wat aan het keten en wordt er volop gekletst. Zelfs het jongetje, natuurlijk getraumatiseerd voor het leven, staat om 5 uur 's ochtends langs zijn bed een plasje te maken.
Het leven gaat door. Dat is vooral de boodschap. Er is hier niet al te veel plaats voor diepgaande emoties. Natuurlijk wat we hier die avond gezien hebben is verschrikkelijk, maar daarna eet je even wat en ga je weer met zn allen TV kijken. Je emoties passen zich aan aan de omgeving, dat zeker. Natuurlijk doen we ook leuke dingen, zoals voetbal kijken en ijsjes eten wanneer het rustig is. Toch lag ik vanochtend met mijn duimen in mn knuisjes en een vervelend beeld op mn netvlies.
Morgen vamos a la playa ;) en vanavond cocktails!!! jah ik weet me ook zeker wel te amuseren haha!
Kus en tot de volgende!
ik heb er intussen al weer een aantal diensten op zitten. Allemaal tot nu toe nog redelijk rustig, en vanochtend is mijn eerste 24 uur dienst geeindigd. Met mijn begeleider kan ik het heel goed vinden. Al is ze gewoon een beetje raar, `tis een prachtig figuur om naar te kijken. No nonsense tot en met. Zoals vanochtend met de dame die een soort vorm van vaginisme vertoonde en panisch dr benen stijf op elkaar hield. Na veel moeite en met de hulp van het 17 jarige kind dr moeder (waarbij je meteen zag dat de appel niet ver van de boom was gevallen) bleek dit dus een volledige ontsluiting te zijn. Mijn gedachte hoe kan daar een hoofd uit als die 2 vingers en niet eens in mogen was ook niet geheel onterecht...
Nadat het kind weigerde nomaal op de verlostafel te gaan liggen, tientalle waarschuwingen genegeerd te hebben, constant terug omhoog klom en tot twee keer toe onze steriele handschoenen vast greep was het gedaan. Galita was woest, en besloot dat deze partus dan maar voor de volgende dienst was. Laat dat kind dus maar in haar eigen sop gaar koken en ze doet dr benen vanzelf wel open. Ze werd dan ook moederziel alleen achter gelaten op de tafel en toen ik 5 min later terug kwam zat ze braaf met haar benen waar ze behoorden. Galita met tegenzin terug steriel en na enorm veel draaien met de billen, gillen, in het rond slaan en vooral de handen van Galita weg slaan terwijl ze een knip aan het zetten was... werd er een prachtig meisje geboren. Helaas is het eerste wat je denkt 'see you in 15 years...' maar goed. Toen moest er worden gehecht. Een werkje dat mij heel lastig leek te zijn bleek vrij gemakkelijk. Na 15 cc Licocaine en 2 genegeerde waarschuwingen greep het kind weer naar beneden en kreeg vervolgens het handvat van een flinke kocher op dr vingers. Een paar tikken later lag ze braaf op de tafel. Vaginisme is een luxe die je niet kunt hebben in Delfina Torres.
Eerder die avond hebben we echter iets gezien waarvan ik niet weet hoe ik dat verhaal zou moeten starten. Bijna iedereen hier, zeker het zogenaamde 'simpele volk', heeft hier littekens. Snijwonden, brandwonden, shotwonden, vingers geamputeerd of wat dan ook. Hoe ze er allemaal aan komen... god zal het weten, al heb ik gister avond een inside look in deze geweldadige cultuur gezien. Om 8 uur werd er een 7 jarig jongetje binnen gebracht. Aangevallen door zijn stiefvader met een kapmes. Een duim er vanaf, de andere onbruikbaar nog bungelend. Twee gigantische gleuven op zijn hoofd tot aan het bod, beide oren half door, samen met de wangen als een flap naar beneden hangen (sorry als dit te visueel voor enkelen is...) Zijn schouder open en een snijwond over zijn borst. Iedereen begint de jongen die snel onder narcose is gebracht te wassen en het is stil. Heel stil. De mensen daar zien veel, maar de zinloosheid (als dat een woord is) van het toetakelen van zo'n klein jongetje kunnen ze daar zelfs niet begrijpen.
De chirurg, anesthesist en zelfs Galita halen er maar hechtdraad bij en beginnen langzaam het jongetje.. niet anders te zeggen maar terug in elkaar te puzzelen. Toch zijn ze hier dit soort dramas 'gewend' en tegen het einde zijn ze alweer wat aan het keten en wordt er volop gekletst. Zelfs het jongetje, natuurlijk getraumatiseerd voor het leven, staat om 5 uur 's ochtends langs zijn bed een plasje te maken.
Het leven gaat door. Dat is vooral de boodschap. Er is hier niet al te veel plaats voor diepgaande emoties. Natuurlijk wat we hier die avond gezien hebben is verschrikkelijk, maar daarna eet je even wat en ga je weer met zn allen TV kijken. Je emoties passen zich aan aan de omgeving, dat zeker. Natuurlijk doen we ook leuke dingen, zoals voetbal kijken en ijsjes eten wanneer het rustig is. Toch lag ik vanochtend met mijn duimen in mn knuisjes en een vervelend beeld op mn netvlies.
Morgen vamos a la playa ;) en vanavond cocktails!!! jah ik weet me ook zeker wel te amuseren haha!
Kus en tot de volgende!
-
14 Oktober 2008 - 10:12
Char:
wow, heftig man. Gelukkig hebben ze cocktails :) -
14 Oktober 2008 - 16:42
Bianca:
wauw, zo'n verhalen begrijp je pas echt als je ze zelf ziet gebeuren :s
Veel succes daar meid!
xxx
Bianca -
14 Oktober 2008 - 20:38
Mama:
hoi meske,nou dat zijn toch wel ervaringen,ziets wat jij beschrijft heb ik nog nooit gezien, xxxxxxxxxxxxxxmam -
15 Oktober 2008 - 16:18
Muriel:
Tja, echt een zielig verhaal...gelukkig is dit zelfs voor Delfina Torres nog geen dagelijkse kost...
Succes meid! Dat er maar vele gezonde kindjes geboren mogen worden met jouw hulp...haha aangezien je wel ietsjes zachthandiger bent dan Galita :P -
16 Oktober 2008 - 19:49
Dorien:
Hej Jenneke!
Ik volg je verhalen hoor.
En ben echt onder de indruk!
Tis wel super wat ervaring je opdoet he!!
Meid, doet da nog goed daar (zoals wij in België zouden zeggen ;))
Tot snel!
X Dorien -
16 Oktober 2008 - 22:44
Alida:
Jeetje.. dat iemand z'n kind zoiets aan kan doen.. Dat moet een vreselijk gezicht geweest zijn.. :S
Hopenlijk heb je geen slapeloze nachten van deze gebeurtenissen? Gelukkig heb je zo je afleidingen al gevonden.. Heel veel succes meissie!
Liefs, alida -
18 Oktober 2008 - 15:14
Cor:
Hej Jenneke,
Heftige verhalen! Die nare 'nasmaak' kun je misschien wegspoelen met die cocktails. Sterkte met alles.
Konichiwa! -
19 Oktober 2008 - 18:42
Irene:
Hoi Jenneke,
Jeetje wat een gedoe. Maar wat wil je, ze was zelf nog maar een een kind Gelukkig liep het voor beide toch nog goed af. Vraag me af jenneke, kan z'n meiske dan nog blij zijn met z'n hummeltje?
En na het lezen van het 2e gedeelte van je verhaal, werd ik wel even heel stil. En, inderdaad, proberen niet teveel van je werk mee te nemen want dan slaap je geen nacht meer, denk ik. Je zal er ook wel harder in worden. Ik lees dat je je gelukkig ook goed weet te amuseren. Sterkte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
